Ik heb er alles aan gedaan om hem te bereiken…
Lieke* en haar man Bas* waren allebei 28 jaar oud toen Lieke onverwachts in verwachting raakte. Na 20 weken verdween Bas uit het niets. Hij liet Lieke alleen voor de zwangerschap staan. Met 32 weken beviel Lieke van een te vroeg geboren zoontje. Met veel verdriet heeft ze afscheid moeten nemen. Op Reddit vertelt ze haar verhaal.
Zwanger
”Ik en Bas waren vier jaar samen toen we erachter kwamen dat er een baby op komst was. Ik was erg geschrokken en in eerste instantie wilde ik het kindje niet houden”, begint Lieke haar verhaal. ”Mijn werk bood mij potentiële doorgroeimogelijkheden binnen mijn functie, daar werd ik zo enthousiast van dat ik niet wist hoe ik dit zou moeten combineren met het ouderschap. Na veel praten hebben we uiteindelijk samen besloten om er toch voor te gaan.”
Hij verliet me bij 20 weken
”De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had soms last van zwangerschapskwaaltjes, maar meer dan ochtendmisselijkheid en een beetje rugpijn werd het niet. Alles ging goed, totdat we de 20 weken passeerden.”, gaat Lieke verder. ”Toen ik 20 weken zwanger was konden we een echo laten maken waarbij het geslacht van de baby bekend werd. Daar keken we allebei zó naar uit. Eindelijk konden we de babykamer inrichten, leuke kleding kopen en ons oriënteren op een naam.” Maar helaas kwam het niet zo ver, Bas is met de noorderzon vertrokken. ”Ik probeerde hem overal op te bereiken, maar ik kreeg geen contact”, laat Lieke weten. ”Hij nam zijn telefoon niet meer op en hij las zijn berichten niet meer. Ik was zo verdrietig, hoe kon hij zoiets doen? Ik maakte me zorgen en stuurde een bericht naar zijn moeder, in de hoop dat zij iets meer wist. Ik kwam erachter dat hij weer bij haar woonde en dat hij overweldigd was door de situatie. Was dat de reden dat hij bij me wegging?”, vraagt de vrouw zichzelf af. Toch bleef Bas elke maand zijn deel van de rekeningen betalen, maar contact kwam er niet.
Vroeggeboorte
”Met ongeveer 27 weken gaf ik het op en stopte ik met huilen. Ik ging door met het ‘normale leven’ en zag een toekomst als alleenstaande moeder voor me”, vervolgt Lieke. ”Na 31 weken begon ik pijn aan mijn buik te krijgen. Ik dacht dat het harde buiken waren en negeerde mijn gedachten over dat er iets mis zou zijn. Maar vlak voor de 32 weken braken mijn vliezen en volgde de bevalling snel. Het ging niet goed. Mijn zoon Daan* werd meteen na de bevalling naar de Intensive Care Neonatologie gebracht. Ik heb hem niet eens kunnen vasthouden.” Veel verdriet volgde, want minder dan een week later is Daan overleden aan complicaties van een vroeggeboorte.
Lieke: ”Ik probeerde opnieuw contact te krijgen met Bas en zijn moeder, om dit vreselijke nieuws te delen. Ik heb meerdere voicemails ingesproken en berichten achterlaten. Maar helaas, ik kreeg geen contact.” De weken die volgden waren één grote waas. ”Gelukkig heb ik hulp gekregen van mijn ouders om de begrafenis van Daan te regelen. Ook zij hebben geprobeerd om contact te leggen met Bas. Waarschijnlijk waren we allemaal geblokkeerd”, laat Lieke weten. ”Het kon me ook niets meer schelen, ik was zo gebroken.”
Begrafenis
”De begrafenis van Daan was verdrietig, maar ook mooi en waardevol”, vertelt Lieke. Ik had besloten om te stoppen met het sturen van berichten en vertelde mijn familie dat ze zich niet meer druk hoefden te maken. Ik kon het niet meer.” Ongeveer vijf maanden na de geboorte en het overlijden van Daan kwam Bas opdagen. ”Ik was op dat moment niet thuis, hij liet zichzelf binnen. Toen ik terugkwam, werd hij meteen vijandig. Hij vertelde me dat de flat duidelijk niet geschikt was voor een klein kind”, vervolgt Lieke. Hij eiste zijn zoon te zien. ”Ik ging kapot van verdriet en vertelde hem wat er was gebeurd. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig en boos gezien. Hij stormde naar buiten en sloeg de deur achter zich dicht. Binnen een halfuur kreeg ik een vervelend telefoontje van zijn moeder, gevolgd door berichten van broers, zussen en andere familieleden. Hoe durfde ik zoiets ernstigs niet te laten weten? Hoe kon ik zoiets verbergen? Ik heb alles geprobeerd…”
”Het is nu bijna drie week geleden dat ik de vreselijkste berichtjes binnen heb gekregen. Ik sprak afgelopen weekend mijn zus en ze zei: ”Het was niet zo slim van je om ermee te stoppen, je had het moeten blijven proberen. Ze verdienden het om het te weten.”
”Ik heb zó mijn best gedaan om het te laten weten, maar ik worstelde ook hard. Ik verloor mijn zoon. Wat had ik meer moeten doen?” Wat adviseer jij Lieke?
*De namen in dit artikel zijn gefingeerd. De vrouw doet haar verhaal op het forum onder de naam throwaway-itried.
Lees ook: ‘Ik verliet mijn eigen babyshower door de opmerkingen van mijn schoonfamilie‘
Artikel bewaren? Pin hem op Pinterest!
Bron: Reddit | Beeld: Pexels