‘Ze kan er, na acht jaar, nog steeds niet goed mee omgaan dat haar vader is overleden’
Rosa* haar beste vriendin Iris is zo rond haar vijftiende haar vader verloren. Iets wat een grote impact heeft gehad op Iris, maar ook op Rosa. Op een jonge leeftijd een ouder verliezen is onvoorstelbaar en hartverscheurend, maar Rosa vindt dat Iris erg slecht omgaat met het verlies van haar vader. Ze zijn nu acht jaar verder en Iris wordt al boos als ze het woord ‘vader’ hoort. Op Reddit doet Rosa haar verhaal en vraagt ze om advies.
Overleden vader
“De vader van Iris is acht jaar geleden overleden”, begint Rosa. “We waren toen allebei 15, dus ik snap dat ze er echt kapot van was en nog steeds is. Destijds deed ik erg mijn best om haar te steunen en om er voor haar te zijn, en ik denk dat ik dat nog steeds doe.” Toch is er iets waar Rosa mee zit. “Iris kan er nog steeds niet goed mee omgaan dat haar vader is overleden”, legt Rosa uit. “En dat is niet haar schuld, dat weet ik. Maar het is nu tot een punt gekomen dat het echt onhandelbaar wordt.”
Boos
“Zo kunnen we bijvoorbeeld geen enkele film kijken waarin er iemand sterft. En als we dat wel per ongeluk doen, dan is ze de rest van de dag verdrietig en wil ze met niemand praten”, vervolgt Rosa. Maar het gaat nóg een stapje verder. “Telkens als iemand het over zijn of haar vader heeft, wordt ze boos en noemt ze ons ‘ongevoelig’. Vorig jaar wilde ze bijvoorbeeld een dagje weg met mij, maar ik moest afzeggen omdat het Vaderdag was. Daar werd ze toen echt heel erg boos over.”
“Elke keer als iemand van ons een slechte dag heeft en dat aangeeft, vindt Iris dat het niet te vergelijken is met haar situatie omdat wij nog wel een vader hebben. Ik probeerde haar te steunen, maar het wordt steeds vermoeiender”, biecht Rosa op.
Therapie
Een paar dagen geleden vond Rosa dat het genoeg was geweest. “We waren een film aan het kijken waarin de hoofdpersoon een overleden vader heeft, waardoor ze wederom weer boos werd omdat ik haar die film liet kijken. Ik zei haar toen dat het haar verantwoordelijkheid was als ze iets niet wilde zien, en dat ze het van tevoren op had moeten zoeken. Ik zei haar dat haar gedrag vermoeiend werd en dat ik het niet meer lang kon volhouden. Als ze haar vrienden niet wilde verliezen, moest ze aan zichzelf werken.”
Rosa schrijft dat Iris sindsdien niks meer van zich heeft laten horen. “Ik weet nu dat ze écht heel erg boos op me is. Maar in zekere zin denk ik dat wat ik haar vertelde terecht was. Toch wil ik het goedmaken, want ze is wel mijn beste vriendin. Wat moet ik doen?” Wat zou jij Rosa adviseren?
*De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Op het forum doet de vrouw haar verhaal onder de naam apart-departure-2903.